Drie woelige weken
Op 30 januari vond de ‘algemene’ staking plaats. Eerst en vooral wil ik duidelijk maken dat ik de ontgoocheling en frustraties begrijp van de mensen die de eindstreep naar hun pensioen vlak voor de meet met 2 jaar zien achteruit schuiven. Maar zoals ik reeds meerder malen heb aangehaald: er moet nu door IEDEREEN een tandje worden bijgestoken of ons alom geprezen solidariteitssysteem gaat ten onder.
Dat het merendeel van de jongeren de staking niet steunden, toont nogmaals aan dat de jongeren zich al hebben neergelegd bij het feit dat ze langer zullen moeten werken. De generatie van wie hun pensioen zeer kortbij was, heeft het hier het zwaarst mee. Ook mijn ouders zien op hun 56 de eindmeet plots weer verlegd worden. Velen van hun generatie hebben het geluk gehad reeds op brugpensioen te kunnen gaan. Dat zij dit nu weer uitgesteld zien, moeten ze met lede ogen aanzien, maar toch is het niet anders en zullen zij (met een loopbaan van 44 jaar) minstens tot hun 62 moeten werken. Maar ook zij beseffen dat het niet anders zal kunnen, willen zij nog van een pensioen kunnen genieten.
Vorige week was er het protest van de brandweer en deze week was er de staking van de loodsen. De economische schade die deze week door hen werd aangericht is aanzienlijk. Of hun eisen nu buitensporig zijn of niet, daar wil ik het nog niet eens over hebben. Al vind ik wel dat, terwijl zowat iedereen in België moet inleveren op zijn pensioen, het niet kan dat de stakende loodsen zelfs een hoger pensioen eisen. Mijn onbegrip werd des te meer versterkt toen ik in Knack las dat de loodsen starten met een vast loon van 4600 euro bruto, dat na achttien jaar oploopt tot 6000 euro. Met allerlei premies kunnen ze dat salaris opdrijven tot 9000 euro. Ze krijgen een ruim pensioen, dat 62 procent van hun brutoloon bedraagt.
Dergelijke acties maakt onze economie kapot. Net zoals ik reeds bij de staking van het openbaar vervoer heb opgeroepen tot een minimale dienstverlening, vind ik ook dat het opeisen van mensen die dergelijke beroepen uitoefenen, moet mogelijk worden.
Waar we tot voor kort bekend stonden als een uiterst productieve regio waar hard gewerkt wordt, staan we bij de investeerders gekend als een regio waar er constant sociale onrusten zijn. Wanneer investeerders ons land links laten liggen, geraken we in een spiraal waar we niet meer uit zullen geraken en worden we stilaan het Griekenland van de Noordzee!
Het wordt tijd dat we snel weer met onze grootste troeven ‘flexibiliteit’ en ‘productiviteit’ naar buiten komen. Twee weken terug sneuvelden er in één week 1243 jobs! Wanneer bedrijven als Bekaert in een eerste besparingsronde meer dan 600 ontslagen aankondigen en we nog niet weten hoeveel jobs de twee ronde zal kosten, dan moet er bij iedereen een grote alarmbel gaan luiden. Wanneer dergelijke bedrijven die jarenlang een “België-strategie” hebben gevoerd nu ook hakken in hun personeelsbestand, kan het snel gaan. Dan zijn we niet aan het einde van de crisis maar aan het begin er van!
Om af te sluiten wil ik toch nog even opmerken dat de acties van de verschillende beroepscategorieën om ook een uitzonderingsmaatregel in de pensioenhervorming te bekomen, iets is wat de regering zelf gezocht heeft. Wanneer je aan bepaalde categorieën een uitzondering toestaat, kan je niets anders dan dit ook voor anderen toe te staan. Geen uitzonderingen ofwel voor gelijke categorieën dezelfde uitzondering. Dit is mijns inziens toch een basisprincipe van logisch denken.